niedziela, 17 kwietnia 2016

17.04.2016

Rok i trzy miesiące. Odkąd usłyszałam, że nie pojadę na długoterminową misję z Salezjanami. I nagle wszystko straciło sens. Po co te studia? Po co pisać pracę magisterską? Wypaliłam się z zaangażowania w duszpasterstwo. Do dzieci nadal przychodziłam, ale już rzadziej. Straciłam cel. Dla siebie? Skończyć studia żebym mogła pochwalić się sama przed sobą, znajomymi, rodziną? Ale po co? Co dalej? Przecież to nie utrzyma mnie przy życiu. To nie ja. Nie miałam pojęcia, co ze sobą zrobić, czym się zająć. Przestałam pisać. Bo jak pisać z pustką w sercu. Jak człowiek się do niczego nie pali, nie widzi swojej misji, nie żyje pasją.

Nie miałam z kim dzielić się tym co przeżywam, do kogo wracać. I pewnego pięknego dnia, zanim poszłam na świetlicę, trafiłam do kościoła. Nie było w nim nikogo więc pozwoliłam sobie na audiencję z wygłaszaną na głos litanią żalu, płaczu i samotności. Że mam dość bycia tu samą, że niech mnie Tam zabierze, albo w końcu kogoś ześlę. Że tak nie może być, że nie ma na świecie takiego mężczyzny właśnie dla mnie, no jak, cholera, skoro tylu ich chodzi po świecie. I podziałało…

Pierwszy raz nie chciałam kogoś przy sobie, bo inni kogoś mają, bo ja czuję się samotna, bo tak i już. Ja po prostu chciałam kogoś kochać, dzielić się wszystkim, drzemało we mnie tyle pokładu miłości, troski, uczucia, że nie miałam na kogo tego wylać i ciągle było mi mało.

I zjawił się. Niespodziewanie. Już wcześniej znany. I stał się od razu tak bliski, tak podobnie czujący, patrzący, jak nikt inny. Ale w serduchu czaił się strach. Powoli rozbijany czułością i zaangażowaniem tego wspaniałego Mężczyzny, wytrwale walczącego przez osiem miesięcy, aż do zaręczyn. Nie było ze mną łatwo.

Obrona, zaręczyny, poszukiwanie pracy i w końcu mogliśmy się zająć myśleniem o ślubie. Na początku w żartach, a później na poważnie wybraliśmy maj, w wigilię Zesłania Ducha Świętego. Bo On będzie nam bardzo potrzebny, żeby kochać miłością piękną i czystą, pochodzącą od Tego, Który Jest, Miłością.

Misję nie zając, nie uciekną. A może Nasza Misja jest gdzieś tutaj?