środa, 5 lutego 2014

"Nie znajdzie ludzkość uspokojenia dokąd nie zwróci się w ufnością do miłosierdzia mojego." Pan Jezus do św. Faustyny

Total niewyspana, studia w rozbiórce, bolące plecy, spuchnięta noga. A On daje mi radość. Radość z patrzenia na słońce. Radość z zawierzenia Mu tego dnia. Radość z życzliwości ludzi, którzy gdy wpadam spóźniona na egzamin oferują mi miejsca koło siebie i się do mnie uśmiechają! Radość z smsa z życzeniami dobrego dnia. Radość z tego, że powalczyłam z nocy i mogę oddać projekt. Radość z samonieogranięcia. Radość z rozmowy przy kserze i z „Dzień dobry” pana ochroniarza. Radość z jedzenia owoców i czekolady. Radość z bałaganu w pokoju, bo to przecież takie moje. I ta walizka na środku pokoju od niedzieli… Pan kierowca, który ustępuje mi przejścia, pan na pasach, który przeprasza, bo „tak gestykuluje” jak chodzi. Koronka, Msza i rozmowa z Tym, który jest Źródłem. Właśnie wtedy powstała ta radość. Zbierała się cały dzień, ale nie mogła zapłonąć nierozniecona przez Niego.

Prosiłam by przywrócił mi radość i prostotę wiary. Tę codzienną ufność, że bez względu na wszystko, to moje życie jest w dobrych dłoniach, w Jego poranionych z miłości dłoniach. Że stery są w Jego rękach, On to kontroluje, nie ja. Ja mam ufać. W końcu mam jakieś pragnienie! W końcu! Chcę Mu totalnie zaufać, rzucić się w Jego ramiona i powiedzieć bądź wola Twoja! Nie skupiać się tak na innych, na tym jak inni na mnie patrzą. Nie myśleć o tym jak mi źle. Nie zagłębiać się w analizowanie moich sił w stosunku do tego, co jest do zrobienia. Bo to nie będzie się działo moją mocą, tylko Jego, a potężniejszego Wspomożyciela nie znajdę! Kiedyś tak potrafiłam, żyć codziennie w Nim, powierzać Mu wszystko, nie planować, nie rozpaczać. Żyć tak, że jeżeli jestem w Nim zanurzona, to wszystko jest w porządku. Tylko to się liczy, czy dbam o to, by nie utracić Łaski, czy On jest dla mnie ważny, czy jest na pierwszym miejscu. Mam walczyć o to, by postępować sprawiedliwie, prawda przede wszystkim, choć czasem łatwiej byłoby oszukać. Ale to nie łatwiej się liczy, liczy się to, czy nie straciłam kontaktu z Bogiem, kombinując, kłamiąc, tłumacząc się, że robią tak wszyscy. Mam słuchać sumienia. Wtedy właśnie zjawia się radość. Gdy przestajemy kombinować i czasem coś niby tracimy, nie zaliczamy, nie wzbogacamy się, ale nasze serce jest czyste, nadal jest w nas pokój i wtedy może wzrastać radość. „Stracić coś dla Chrystusa to znaczy zyskać”. „Bądźcie zimni albo gorący”. Bądźcie radykalni, postępujcie według Ewangelii, proście Pana żeby was w tym umacniał i prowadził albo dajcie sobie spokój, bo letniość jest bez wartości. Jak często o tym zapominamy w codzienności, jak często naginamy prawdę, zasady, sumienie? Jak często robię to ja? I potem się dziwię, że nie ma we mnie tej radości, którą mogłabym zanieść innym. No nie ma. Gdy nie jesteśmy wolni i nie postępujemy według sumienia, nie ma radości, tej prawdziwej radości, takiej, która nie ustaje w cierpieniu, zmaganiach, która, gdy się ją daje innym to się nie dzieli tylko mnoży. Radość Ewangelii, radość z oczekiwania na Niebo. Bo tu, na ziemi to nie jest nasze miejsce, to nie jest nasz Dom. Więc żyjmy tak, by po śmierci nie zostać bezdomnymi...

Ty Panie jesteś godny tego bym Ci zaufała, Tobie powierzam moje życie.

„Mój życia los ufnie w zranione składam dłonie”.